Oświadczenie prof. Janusza Kaweckiego w związku z uchyleniem kary na TVN

Od 11 stycznia 2018 roku dziennikarze i wiele innych osób pytają o mój stosunek do decyzji przewodniczącego KRRiT z 10 stycznia br. (dalej: decyzja ze stycznia), którą uchylił on swoją wcześniejszą decyzję z 11 grudnia 2017 r. (dalej: decyzja z grudnia) o nałożeniu kary finansowej na spółkę TVN za naruszenie obowiązków nadawcy opisanych w art. 18 ust. 1 i ust. 3 ustawy o radiofonii i telewizji.

Chcąc umożliwić wszystkim pytającym uzyskanie wiarygodnej odpowiedzi przedstawiam niniejsze „Oświadczenie”.

Nie identyfikuję się z decyzją ze stycznia uchylającą wcześniejszą decyzję z grudnia o nałożeniu na spółkę TVN kary finansowej. Wręcz uważam decyzję ze stycznia za złą.

Takie stanowisko przedstawiam po uwzględnieniu następujących argumentów:

·  uchwała Krajowej Rady z 7 grudnia 2017 roku została przyjęta po prawie rocznej, prowadzonej przez członków Krajowej Rady, analizie relacjonowania przez nadawcę wydarzeń objętych oceną i przy znanej członkom Krajowej Rady treści projektu decyzji z grudnia wraz z jej obszernym, liczącym ponad 20 stron, uzasadnieniem;

· decyzja z  grudnia  zawiera uzasadnienie naruszenia przez nadawcę art. 18 ust. 1 i ust. 3 ustawy o radiofonii i telewizji i dlatego wydana została zgodnie z art. 53 ust. 1, który to przepis – w opisanej sytuacji – nakłada na przewodniczącego obowiązek wydania decyzji z nałożeniem na nadawcę kary finansowej;

·  opublikowanie w dniu 11 grudnia 2017 roku  na stronie internetowej Krajowej Rady jedynie uchwały z 7 grudnia tego roku, a uzasadnienia decyzji z grudnia dopiero na trzeci dzień i to po wielu interwencjach członków Krajowej Rady wywołało, moim zdaniem, reakcję medialnego a nawet politycznego sprzeciwu w kraju i za granicą w odniesieniu do działań KRRiT w sprawie ukarania nadawcy;

·  uruchomienie w dniu 2 stycznia 2018 roku przez przewodniczącego Krajowej Rady procedury uchylenia lub zmiany decyzji z grudnia na podstawie art. 155 kpa wymagało jednoczesnego spełnienia czterech przesłanek, z których dwie – moim zdaniem – nie były spełnione: decyzja z grudnia nie była bowiem ostateczną (podana w niej była możliwość odwołania się nadawcy do sądu w ciągu miesiąca) a w ustawie o radiofonii i telewizji występują przepisy, które są przeciwwskazaniem do uchylenia decyzji z grudnia (por. art. 53 ust. 1, który – w przypadku naruszenia art. 18 ust. 1 i ust. 3 – zobowiązuje przewodniczącego do wydania decyzji o ukaraniu nadawcy karą finansową i określa jej maksymalną wysokość, obligatoryjne jest więc ukaranie nadawcy);

·  jedyne, w ramach prowadzonej procedury wynikającej z art. 155 kpa „spotkanie merytoryczne z ekspertami strony”, o którym zostali powiadomieni członkowie Krajowej Rady odbyło się 3 stycznia 2018 roku;

·  przebieg spotkania był nagrywany a wypowiedzi w większości dotyczyły uściśleń interpretacyjnych ujętych w uzasadnieniu decyzji z grudnia;

·  w końcowej części „spotkania” przedstawiciele nadawcy stwierdzili, że nadawcę interesuje jedynie uchylenie decyzji z grudnia, w przeciwnym razie będą tę decyzję zwalczać wszelkimi możliwymi środkami prawnymi w kraju i zagranicą;

·  po „spotkaniu merytorycznym z ekspertami strony” skierowałem do przewodniczącego list z zestawieniem moich krytycznych, wymienionych wyżej  uwag dotyczących stosowania i przebiegu procedury wynikającej z art. 155 kpa;

·  przewodniczący Krajowej Rady wydał 10 stycznia 2018 r. decyzję uchylającą w całości jego wcześniejszą decyzję z grudnia o ukaraniu nadawcy karą finansową;

·  w uzasadnieniu decyzji ze stycznia liczącej 4 strony nie ma jakichkolwiek stwierdzeń, odnoszących się do wykazanego w decyzji z grudnia (na ponad 20 stronach) naruszenia przez nadawcę art. 18 ust. 1 i ust. 3.ustawy o radiofonii i telewizji; tym samym brak jest w uzasadnieniu decyzji ze stycznia argumentów umożliwiających wzruszenie zarzutu naruszenia przez nadawcę postanowień  zapisanych w art. 18 ust. 1 i ust. 3 będących podstawą wydania decyzji z grudnia;

· w tej sytuacji wymaganie ukarania nadawcy przez przewodniczącego wynikające z art. 53 ust. 1 było nadal obowiązujące.

Na podstawie przeglądu decyzji przewodniczących Krajowej Rady dotyczących finansowego karania nadawców i wydanych w całym okresie 25 lat działalności KRRiT można wskazać zaledwie kilka późniejszych zmian tych decyzji. Wszystkie te zmiany były efektem tzw. ugody z nadawcami i dotyczyły zmniejszenia wysokości kary finansowej. Ugody były podejmowane zarówno w okresie poprzedzającym wystąpienie nadawcy do sądu (w ramach odwołania) jak i w czasie trwania procesów. Nie było dotychczas sytuacji, w której wydający decyzję o ukaraniu na podstawie art. 53 ust. 1 potem – w ramach ugody – uchylał taką decyzję.

Na posiedzeniu Krajowej Rady w dniu 11 stycznia 2018 roku zapowiedziałem, iż opublikuję swoje „Oświadczenie” w tej sprawie, gdyż  jak się okazuje nie jest możliwa inna forma sprzeciwu członków Krajowej Rady w odniesieniu do podjętej przez przewodniczącego decyzji ze stycznia. Wobec medialnych relacji o uchyleniu kary nałożonej na nadawcę często wiążących to z całą Krajową Radą, nie identyfikując się zarówno z  decyzją przewodniczącego ze stycznia jak i trybem doprowadzenia do niej, wyrażam swoje odmienne zdanie przedstawiając niniejsze „Oświadczenie”.

 Prof. Janusz Kawecki
                                                                                         członek KRRiT