„Długa droga do domu” w listopadzie na National Geographic (wideo)

4 kwietnia 2004 roku niewielki pluton żołnierzy z 1. Dywizji Kawalerii z teksańskiej bazy Fort Hood wpadł w zasadzkę w labiryncie ulic gęsto zaludnionych przedmieść Bagdadu Sadr City. W ośmiu odcinkach serii „Długa droga do domu”, poznamy historię żołnierzy oddziału oraz ich kolegów z trzech innych jednostek, którzy wyruszyli im z odsieczą, podejmując desperacką misję ratunkową. Fabuła serii jest adaptacją książki pod tym samym tytułem, która znalazła się na liście bestsellerów New York Timesa, autorstwa dziennikarki Marthy Raddatz.

 

 

W produkcji „Długa droga do domu” stacja National Geographic i wyróżnieni nagrodą Emmy reżyserzy Phil Abraham („Daredevil”, „Mad Men”, „Orange Is the New Black”) i Mikael Salomon („SIX”, „Kompania braci”) zabiorą widzów do miejsca, w którym rozegrała się jedna z najbardziej dramatycznych bitew w całej historii wojny w Iraku. Tragiczne wydarzenia zostaną pokazane z perspektywy zaatakowanych żołnierzy, którzy przez osiem długich godzin są nieustannie narażeni na niebezpieczeństwo, tracąc sprzęt, broń, ludzi i nadzieję na przetrwanie. W tym samym czasie, ich żony, partnerki, synowie i córki z niepokojem czekają na wiadomości o swoich bliskich, ale pomimo lęku wykazują się niezwykłym męstwem.

W rolach głównych występują: Michael Kelly („House of Cards”, „Tabu”) jako podpułkownik Gary Volesky (obecnie generał Volesky), dowódca batalionu, który właśnie przejmował kierownictwo w Sadr City, Jason Ritter („Parenthood,” „Dziewczyny”) jako kapitan Troy Denomy, który wykazał się niezwykłym męstwem, kierując zmierzającym do miasta konwojem, E.J. Bonilla („Unforgettable: Zapisane w pamięci”) jako wciągnięty w zasadzkę dowódca plutonu, porucznik Shane Aguero, Kate Bosworth („Błękitna fala”, „SS-GB”, „The Art of More”) jako Gina Denomy, młoda żona i matka, która boi się o życie swojego męża, ale pomimo to wspiera rodziny poległych i rannych żołnierzy, Sarah Wayne Callies („Skazany na śmierć”, „The Walking Dead”, „Kolonia”) jako LeAnn Volesky, szefowa grupy wsparcia rodzin żołnierzy i żona Gary’ego Volesky’ego, Noel Fisher („Shameless: Niepokorni”) jako bohaterski 24-letni żołnierz, a później działacz pokojowy Tomas Young oraz Jeremy Sisto („Podmiejski czyściec”, „Prawo i porządek”, „Sześć stóp pod ziemią”) jako waleczny sierżant sztabowy Robert Miltenberger.

Głównymi bohaterami serialu, którego pomysłodawcą i producentem jest Mikko Alanne („33”) jest ośmiu żołnierzy plutonu. Wszyscy z nich odegrali kluczową rolę w stoczonej walce. Dramatyczny rozwój wydarzeń śledzimy z perspektywy surowego dowódcy plutonu, Shane’a Aguero (Bonilla), którego umiejętności przywódcze zostają poddane próbie wierzącego w zwycięstwo na przekór okolicznościom Troya Denomy’ego  (Ritter), Gary’ego Volesky’ego (Kelly) oraz tłumacza Jassima (Homayoun). Jassim, przeżywający egzystencjalny kryzys, decyduje się na ujawnienie w serialu swojego nazwiska, aby przypomnieć światu o tragedii wielu niewinnych Irakijczyków, których życie zamieniło się tamtego dnia w prawdziwe piekło.

W pozostałych rolach w serialu zobaczymy: Jona Beaversa („Agenci NCIS”, „Gotham”, „The Fresh Beat Band”) jako obdarzonego wybuchowym temperamentem sierżanta Erica Bourquina, Dariusa Homayouna („Tyran”) jako irakijskiego tłumacza batalionu, Jorge’a Diaza („Jane the Virgin”, „33”) jako specjalistę Israela Garzę, Iana Quinlana („Gotham”) jako specjalistę Roberta Arsiagę, Patricka Schwarzeneggera („Bez miłości ani słowa”) jako sierżanta Bena Hayhursta, Kenny’ego Leu („Agenci NCIS”) jako sierżanta Eddie’go Chena i Joshuę Brennana („Skinford”) jako sierżanta Jacksona.

HISTORIA BITWY

Zmęczeni upałem żołnierze z oddziału specjalnego Lancer, który wchodził w skład 1. Kawalerii z Fort Hood w Teksasie, przygotowywali się właśnie do wyruszenia w drogę powrotną do swojej bazy. W ramach rutynowej misji przez cały dzień zapewniali zbrojną eskortę irakijskim cysternom asenizacyjnym, które wywoziły nieczystości z wąskich uliczek bagdadzkich przedmieść Sadr City. Dla wielu z nich był to pierwszy dzień patrolu i czwarta doba rocznej zmiany w Iraku. Zostali przydzieleni do zadania realizowanego w okolicy nazywanej nieoficjalnie „najbezpieczniejszym miejscem w Iraku”. Żołnierzom powiedziano, że będą pełnić misję pokojową. Jej celem było zdobycie przychylności i sympatii lokalnej ludności, która została ciężko doświadczona podczas brutalnych rządów Saddama Husajna.

4 kwietnia 2004 roku. Zbliża się godzina 18.00. 7 tysięcy mil dalej w bazie Fort Hood jest jeszcze wcześnie rano. Rodziny żołnierzy cieszą się piękną, wiosenną pogodą i przyzwyczajają do nowej rzeczywistości. Jest Niedziela Palmowa.

W tym samym czasie w Sadr City od kilku dni sytuacja jest bardzo napięta. Ulice są pełne protestujących Irakijczyków, niektórzy z nich mają przy sobie szable i broń palną. Zastraszeni przez swoich rodaków kierowcy szambiarek i pracownicy zakładów kanalizacji boją się wykonywać swoją pracę. Żołnierze amerykańskiego plutonu niecierpliwią się i chcą jak najszybciej wracać do bazy. Przed wyjazdem z przedmieść muszą wykonać jeszcze jeden kurs w pobliżu meczetu, gdzie kilka godzin wcześniej doszło do zamieszek. Po długich negocjacjach z lokalnymi przywódcami, żołnierze skręcają w stronę bazy, ale ulice, które zwykle tętnią życiem wyglądają na wymarłe.

Odgłos pierwszych oddanych strzałów przypomina trzask prażonej kukurydzy. Kilka minut później lekko opancerzone pojazdy stają się celem huraganowego ostrzału, podczas którego ginie pierwszy żołnierz z oddziału, cztery samochody zostają zniszczone, a pozostali członkowie plutonu znajdują się na celowniku rebeliantów i są zmuszeni walczyć o życie.

Siły irackie przewyższają liczebnie dowodzony przez Shane’a Aguero oddział, który wyrusza w szaleńczy rajd po wąskich uliczkach Sadr City. Zewsząd padają strzały, niszcząc dwa kolejne lekkie pojazdy opancerzone. Powrót do bazy staje się w tej sytuacji niemożliwy. Aguero, którego umiejętności przywódcze są po raz pierwszy poddane ciężkiej próbie podczas prawdziwej walki, odważnie prowadzi swoich żołnierzy do zaułku, w którym mogą się schronić przed ostrzałem, przegrupować, nawiązać walkę i czekać na posiłki.

W tym samym czasie w Camp War Eagle, wysuniętej bazie operacyjnej sił 1. Dywizji Kawalerii, obowiązki dowódcy przejmuje Gary Volesky, który wraz z kapitanem Denomy’m zaczyna przygotowywać plan ratunkowy. Systemy łączności nie działają jeszcze jak powinny, a wojskowe samochody nie są wyposażone w sprawne radia. Żołnierze wyjeżdżają z bazy lekkimi pojazdami opancerzonymi, które nie zapewniają im ochrony przed ciągłym ogniem karabinowym. Wielu z nich wsiada do wojskowych pojazdów, które przypominają duże pickupy – siedzący z tyłu żołnierze stają się tego dnia łatwym celem dla ostrzeliwujących ich rebeliantów. W drodze na przedmieścia okazuje się, że na ulicach zbudowano pośpiesznie barykady, które nie tylko uniemożliwiają dalszy przejazd i przyjście z odsieczą pozostawionym samym sobie żołnierzom, ale także wystawiają członków misji ratunkowych na ciągły ostrzał wroga.

Żadna z tych przeszkód i czyhających po drodze niebezpieczeństw nie zniechęca żołnierzy Kompanii Alfa i Charlie, którzy pomimo zaciekłych ataków rebeliantów, robią wszystko, co w ich mocy, by sprowadzić swoich towarzyszy broni do bazy. Bitwa przechodzi do decydującej fazy. Ranni żołnierze zostają przewiezieni podziurawionymi od kul pojazdami do bazy Camp War Eagle, a pozostali członkowie misji wyruszają w dalszą drogę, by uratować odcięty od posiłków pluton. Opowiadając później o swojej misji, Volesky, który wraz z kapitanem Denomym dołączył do żołnierzy oddziału idącego z odsieczą, zacytował słowa, które przed nim wypowiedziało już wielu dowódców – „Tego dnia niespotykane męstwo spotykaliśmy na każdym kroku”.

W walkach zginęło ośmiu amerykańskich żołnierzy, 65 zostało rannych, a wielu odniosło bardzo poważne obrażenia, które całkowicie zmieniły ich dotychczasowe życie. Wszyscy uczestnicy tamtych zdarzeń będą zawsze naznaczeni traumą tej dramatycznej bitwy. „Czarna niedziela” to dzień, który niechlubnie zapisał się w historii amerykańskiej wojskowości. Nigdy wcześniej od czasów wojny w Wietnamie nie zginęło jednego dnia aż tylu żołnierzy.

Podczas starć, niezwykłym męstwem wykazali się nie tylko żołnierze, ale także ich rodziny w bazie Fort Hood. Kiedy w telewizyjnych wiadomościach pojawiły się pierwsze doniesienia o bitwie, w Ameryce rozpoczęła się innego rodzaju bitwa. Rodziny przebywających w Iraku żołnierzy były pełne obaw i miały niewiele informacji na temat przebiegu wydarzeń. Lee Ann Volesky (Callies), która zaczęła prowadzić grupę wsparcia dla rodzin żołnierzy, miała nadzieję, że szykuje się do zadania, którego nigdy nie będzie musiała wykonać. Gina Denomy (Bosworth), która niedawno dołączyła do grupy, zbierała w sobie resztki sił, by pomagać innym przejść przez najgorszy dzień w ich życiu, nie wiedząc sama, czy jej mąż nie zginął w Iraku. Pierwsze dziecko Troya i Giny urodziło się kilka dni przed jego wyjazdem na misję.

O PRODUKCJI

Prawie wszystkie zdjęcia do serii „Długa droga do domu” zostały nakręcone w Fort Hood, największej bazie wojskowej w Stanach Zjednoczonych, która rozciąga się na terenie 341 mil kwadratowych. W jej granicach znajduje się dowództwo i siedziba 1. Dywizji Kawalerii Stanów Zjednoczonych. To właśnie tam przed rozpoczęciem pamiętnej misji w Iraku mieszkali i odbywali służbę żołnierze, którzy są bohaterami serialu.

„Długa droga do domu” – premiery w niedziele od 5 listopada o godz. 21:00 na National Geographic